koń fryzyjski

Koń fryzyjski (fryz) pochodzi z Holandii (Fryzja). W hodowlach dopuszcza się maść wyłącznie karą, jednak w dwóch odmianach: krucza (wymagana u reproduktorów) i płowiejąca. Jest użytkowanym zaprzęgowo i wierzchowo koniem gorącokrwistym. Coraz częściej można je jednak spotkać na zawodach ujeżdżeniowych.
Fryzy pochodzą od prymitywnego konia leśnego, używane były niegdyś szczególnie przez germańskie i fryzyjskie jeździectwo jako konie ogólnoużytkowe. Do 1609 krzyżowano je z końmi Półwyspu Iberyjskiego (andaluzyjskie, lusitano). Fryz miał swój wkład w kształtowaniu brytyjskich ras kuców dales i fell, a poprzez old english black wziął także udział w tworzeniu shire. Oldenburg i dole gudbransdal są blisko spokrewnione z koniem fryzyjskim.

To mój kochany konik nad możem biegnący

Nazywa się Lira i ma 3 lata mam ją odkąt była mała.Jest słodka i najlepiej skacze ze wszystkich moich koni ze stajni

Koń do wystaw lub wyścigu

Konie w biegu

Kuc szetlancki

Koń fyzijski

Koń fyzijski

Koń pasący się na łące

Kuc

Kuc - niewielki koń o wysokości w kłębie nie przekraczającej 149 cm w podkowach (na zawodach przy mierzeniu 151 cm w podkowach). Kuce są wytrzymałe. Stosowane do nauki jazdy konnej i hipoterapii dzieci, a także do transportu lekkich ładunków oraz w cyrku.
Rozgrywane są zawody w kategorii kuce (od regionalnych do Mistrzostw Europy). W skokach przez przeszkody Mistrzostwa Polski rozgrywane są na wysokości do 120 cm, a na Mistrzostwach Europy najwyższe przeszkody mierzą 145 cm. Organizowane są także konkursy w kategorii ujeżdżenia i WKKW.
Na zawodach wyróżnia się cztery podstawowe grupy kuców:

• A - do 121 cm w podkowach (dzieci do 11 lat włącznie)
• B - do 131 cm w podkowach (dzieci od 12 do 14 lat włącznie)
• C - do 141 cm w podkowach (dzieci od 12 do 16 lat włącznie)
• D - do 149 cm w podkowach (dzieci od 12 do 16 lat włącznie)

Dodatkowo wyróżniane są dwie grupy:

• E - małe konie do 157 cm w podkowach (do 21 lat włącznie)
• A2 - dla dzieci poniżej 12 lat dosiadających kuców z grupy B lub C

Grupa kuców obejmuje wiele ras koni, m.in.:

• Dartmoor
• exmoor
• falabella
• kuc gotlandzki (gotland)
• kuc islandzki
• kuc szetlandzki
• kuc walijski
• fell
• kuc szkocki

Umaszczenia koni

Konie charakteryzują się wielką różnorodnością umaszczeń, które w większości przypadków nie jest cechą rasową. Wyjątkami od tej reguły są rasy: haflinger (umaszczenie kasztanowate z konopiastą grzywą i ogonem), appaloosa (umaszczenie tarantowate), konik polski (umaszczenie myszate), palomino (umaszczenie izabelowate), fiording (umaszczenie bułane) oraz koń fryzyjski (umaszczenie kare, jedyną możliwą odmianą jest mała gwiazdka na czole), albino (umaszczenie białe).
Appaloosa należą do koni o maści leopard. Są to wszystkie ubarwienia koni, na których widać kropki. Jednym z rzadszych rodzajów leopard jest snowflake, jasne kropki na ciemnej powierzchni.
Ciekawe kolory sierści charakteryzują także Quarter horse, m.in. buckskin: sierść beżowa, grzywa ciemna, paint indiana: nieregularne plamy różnych kolorów. Istnieje też silver dapple: czekoladowo-szara sierść z srebrną grzywą i ogonem.

Rasy

Wyhodowano wiele ras koni. Najpopularniejsze to:

• czystej krwi arabskiej – jej krzyżówki dały początek wielu innym rasom
• pełnej krwi angielskiej – konie wyścigowe

Polskie rasy koni:

• rasa wielkopolska (wlkp)
• rasa huculska (hc)
• rasa śląska (śl)
• rasa małopolska (młp)
• Konik polski (kn) oraz jego odmiana konik biłgorajski (knb)
• Kuc feliński (kf)
• Polski koń zimnokrwisty (z)

Nazwy koni w zależności od wieku:

• sysak – młody koń do około 6 miesiąca życia, odżywia się głównie mlekiem matki.
• odsadek – młody koń odłączony od klaczy matki
• źrebię – młody koń poniżej 1 roku.
• klaczka – samica konia w wieku 1-3 lat.
• ogierek – samiec konia w wieku 1-3 lat.
• klacz, kobyła – samica konia powyżej trzeciego roku życia.
• ogier – samiec konia powyżej trzeciego roku życia, zazwyczaj hodowany dla rozrodu.

Inne nazwy:

• wałach – wykastrowany samiec.
• wnęter – samiec konia z wadą rozwojową, polegającą na niewłaściwym umieszczeniu jąder (poza moszną – zob. wnętrostwo).

Koń domowy

Koń domowy (Equus caballus L.) – ssak nieparzystokopytny z rodziny koniowatych. Koń został udomowiony prawdopodobnie na terenie północnego Kazachstanu w okresie kultury Botai tj. około 3,5 tys. lat p.n.e.^[1][2] Przodkiem konia domowego były prawdopodobnie koń Przewalskiego i tarpan oraz wymarłe azjatyckie konie tundrowe i leśne^{[potrzebne źródło]}. Ważna jest informacja, iż koń Przewalskiego jeszcze nie wyginął, a tarpan odnajduje zamienną odmianę w koniku polskim^{[potrzebne źródło]}. Takie same z wyglądu, stają się nowocześniejszymi potomkami wymarłych tarpanów^{[potrzebne źródło]}. W styczniu 2007 zespół naukowców z Massachusetts Institute of Technology i Uniwersytetu Harvarda poinformował, że stworzył wstępną mapę genomu konia. Wysokość konia mierzy się w kłębie specjalną laską zoometryczną. Niegdyś najpopularniejsze zwierzę pociągowe, następnie wyparte przez maszyny (zob. traktor, kombajn). Dziś używany w celach rekreacyjnych i sportowych, jako zwierzę pociągowe – jedynie w biedniejszych gospodarstwach. Przeciętna długość życia koni wynosi 25-30 lat.